چرا در راه خدا انفاق نکنید در حالی که میراث آسمانها و زمین همه از آن خداست و کسی چیزی را با خود نمی برد! کسانی که قبل از پیروزی انفاق کرده اند و جنگیدند با کسانی که پس از پیروزی انفاق کردند یکسان نیستند؛ آنها بلند مقام تر از کسانی هستند که بعد از فتح انفاق نمودند و جهاد کردند؛ که خداوند به هر دو وعدۀ نیک داده است؛ و خدا به آنچه انجام می دهید آگاه است.

       کیست که به خدا وام نیکو دهد و از اموالی که به او ارزانی داشته انفاق کند تا خداوند آن را برای او چندین برابر کند؟ که آن پاداش پرارزشی است!

این پاداش بزرگ در روزی است که مردان و زنان با ایمان را می نگرید، که نورشان پیش رو و در سمت راستشان بسرعت حرکت می کند و به آنها می گویند: بشارت باد بر شما امروز به باغهایی از بهشت که نهرها در زیر درختانش جاری است؛ جاودانه در‌ آن خواهید ماند! و این همان رستگاری بزرگ است!

       مردان و زنان انفاق کننده، و آنها که از این راه به خدا «قرض الحسنه» دهند، این قرض الحسنه برای آنان مضاعف می شود و پاداش پرارزشی دارند!

        بدانید زندگی دنیا تنها بازی و سرگرمی و تجمّل پرستی و فخر فروشی در میان شما و افزون طلبی در اموال و فرزندان است، که همانند بارانی که محصول و سودش، کشاورزان را در شگفتی فرو   می برد، سپس خشک می شود به گونه ای که آن را زرد رنگ       می بینید؛ و سپس تبدیل به کاه می شود! پس بنگرید که در آخرت، عذاب شدید است یا مغفرت و رضای الهی؛ و به هر حال زندگی دنیا چیزی جز متاع فریب دهنده نیست!

          آنهایی که مال خود را در راه خدا انفاق می کنند مانند دانه می ماند، که از همین دانه هفت خوشه می روید و در این هفت خوشه صد دانه نهفته است، که در کل از یک دانه هفتصد دانه برداشت می شود. خدا هم از این مقدار نیز بر هرکه بخواهد می افزاید که خداوند را رحمت بی مُنتها است و به همه چیز احاطۀ کامل دارد؛ این مثال در مورد ما انسانها اینگونه است، که هر چقدر انفاق در راه خدا کنیم خداوند نیز چندین برابرش را به ما خواهد داد.

         آنهایی که مال خود را انفاق می کنند، و در پی آن انفاق به مستحقّان منتی نگذارند و اذیت و آزاری هم نکنند، آنها را خدا پاداش نیکو خواهد داد. و آنها نباید از هیچ اتفاقی بیمناک و ترسان باشند که خداوند نگهدار آنان خواهد بود؛ که این کارشان باعث می شود، هرگز در دنیا و عقبی اندوهناک نباشند.

         آنان که به زبان خوش و طلب آمرزش‌ فقیر سائل را رد کردند، بهتر است تا آنکه صدقه دهند و اگر هم آن فقیر را آزاری دهند، در هر صورت خداوند از خلق خود یعنی ما انسانها بی نیاز است و بر ما و شما بسیار بردبار است.

        ما نباید صدقات خود را به سبب منّت و آزار تباه سازیم که هر کس این کار را انجام دهد مانند آن کسی است که مال خود را از روی ریا انفاق کند و ایمان به خدا و روز قیامت نیاورد؛ که چنین فرد ریاکاری مثل دانه ای است که به روی سنگی سخت افتاده و با باد و باران تندی، غبار آن دانه را نیز میشویَد که آن دانه، دیگر حاصلی از خود نمی تواند بوجود بیاورد؛ که خدا راه سعادت را به گروه کافران و ظالمان را نشان نمی دهد.

       مَثل آن کسانی که مالشان را در راه خوشنودی خدا انفاق می کنند و با کمال اطمینان خاطر، دل و امید به لطف خدا دارند،       به مانند دانه ای هستند که در زمین شایسته و حاصلخیزی بریزند و بر آن باران زیاد و به موقعی ببارد، و ثمره و حاصل دو چندان که منتظر آن هستند، بدهد؛ و اگر باران بسیار نبارد و یا اندک اندک ببارد باز هم، به ثمره خواهد رسید؛ که خداوند مهربان ما، بکار نیکان بصیر و آگاه است.

        آیا می خواهید که به یکی از شما باغی که در آن از درختانِ خرما و انگور که زیر درختانش جوی های روان حاصل است و دارای هرگونه میوه نیز است، برسد؟! که به ناگاه و به یک لحظه، ضعف و پیری به شما فرا می رسد که هیچ کاری هم برای شما یا شخصی دیگر که دارای این باغ است، نتوان کرد و فرزندانش هم خرد و ناتوان باشند؛ در باغ او بادی آتش بار، بیاید و همه درختان و کلّ آن باغ را بسوزاند؛ به حال کسی شبیه است که انفاق به ریا و یا به منّت دهد و آن طرف را اذیت کند، به همچنین روزی گرفتار خواهد شد.

      ما و شما باید به امر خدای خود، از بهترین چیزی که در زندگی نسیبمان شده است انفاق کنیم؛ حالا چه در کسب و تجارت و چه در آنچه در زمین رویانیدیم و پرورش دادیم؛ هرگز نباید چیزهای بد و بی ارزشمان را، (چه مالی باشد یا چه، یک وسیله) نباید برای انفاق معیّن کنیم.      

       شیطان به وعده فقر و ترس از بی چیزی، ما را به کارهای زشت و بخیلی، وادار می کند و در اینجا، ما باید هوشیار و ضد شیطان باشیم که کارهای او تنها باعث می شود که ما از خدای خود دور شویم.

       هر چه انفاق کنید و یا به نذر صدقه دهید، خداوند از آن آگاهی دارد. ولی اگر در حق مسکینان ستم کنید، که ستمکاران در هر دو جهان، نه یار و نه جایگاهی می توانند داشته باشند. اگر شما به مستحقّان، (انفاق) صدقات آشکار را کنید کاری نیکو در نزد پروردگار است ولی اگر در پنهانی به فقیران (آبرومند) برسانید و نیازشان را تأمین کنید، بسیار نیکوتر خواهد بود و خداوند در پاداش آن عمل، شما را در آخرت، از گناهانتان (و در این دنیا هم)، در امان نگه می دارد که پروردگار جهانیان، از آشکار و نهان ما کاملاً آگاه است.

       خداوند (از طریق کلام وحی) به پیامبر^{صلى الله علیه و آله}   فرمود که ای محمّد، بر تو دعوت خلق است نه هدایت خلق، که خداوند هر که را، که بخواهد هدایت می کند. و شما هر انفاق و احسانی که می کنید درباره خویش کرده اید و نبایست انفاق کنید جز در راه رضای خدا و هر نیکی که کنید از خدا پاداش آن را تمام و کمال به شما می رساند و هرگز به شما ستم نخواهد کرد. که محمد^{صلى الله علیه و آله}   هم راجب به این موضوع خلق را آگاه می ساخت. (آنهایی را که خدا می دانست که دعوت او را (قلبی) قبول کردند، آنها را در راه حق هدایت می کرد.)

        خداوند سود ربا را نابود می گرداند و نفقه و صدقات را افزایش می دهد، که خداوند مردم بی ایمان و گنه پیشه که ربا خوار، حریص و بخیلند را دوست نمی دارد.

        اگر کسی که طلبکار است، تنگدست شود به او بهتر است که مهلت دهد البته تا جایی که توانایی دادن بدهی خود را نداشته باشد و هنگام تنگ دستی به رسم صدقه دهد که عوض آن را در آخرت خواهد دید که این خیلی بهتر است.

       در کلامی از وحی آمده است که فرموده: از آنچه روزی شما کرده ایم در راه خدا انفاق کنید پیش از اینکه مرگ بر یکی از شما فرا رسد، در آن حال با حسرت میگویَد پروردگارا اجل مرا اندکی به تأخیر انداز تا صدقه و احسان بسیار کنم و از نیکوکاران شوم و خداوند هرگز اجل هیچ کس را از وقتش که فرا رسد مؤخر نیفکند و خدا بهر چه کنید آگاه است.

به نام خدا

او پیامبری‌ بود که‌ کتاب‌ نداشت. معجزه‌ای‌ هم.اسباب‌ رسالت‌ او تنها خوشه‌ای‌ گندم‌ بود که‌ خدا به‌ او داده‌ بود.خدا گفته‌ بود: دشمنان‌اند که‌ معجزه‌ می‌خواهند، معجزه‌ای‌ که‌ مبهوتشان‌ کند
دوستان‌ اما تنها با اشاره‌ای‌ ایمان‌ می‌آورند. و این‌ خوشه‌های‌ گندم‌ برای‌ اشاره‌ کافی‌ است.

پیامبر، کوی‌ به‌ کوی‌ و شهر به‌ شهر رفت‌ و گفت: آی‌ مردم، به‌ این‌ خوشه‌ گندم‌ نگاه‌ کنید. قصه‌ این‌ گندم، قصه‌ شماست‌ که‌ چیده‌ می‌شود و به‌ آسیاب‌ می‌رود تا ساییده‌ شود و پس‌ از آن‌ خمیری‌ خواهد شد در دست‌های‌ نانوا؛ و می‌رود تا داغی‌ تنور را تجربه‌ کند، می‌رود تا نان‌ شود، مائده‌ مقدس‌ سفره‌ها.

آی‌ مردم، شما نیز همان‌ خوشه‌های‌ گندمید که‌ در مزرعه‌ خدا بالیده‌اید. نترسید از این‌ که‌ چیده‌ می‌شوید، خود را به‌ آسیابان‌ روزگار بسپارید تا در آسیاب‌ دنیا شما را بساید، تا درشتی‌هایتان‌ به‌ نرمی‌ بدل‌ شود وسختی‌هایتان‌ به‌ آسانی.

خداوند نانوای‌ آدم‌هاست. خمیرتان‌ را به‌ او بدهید تا در دست‌هایش‌ ورزیده‌ شوید، خدا بر روحتان‌ چاشنی‌ درد و نمک‌ رنج‌ خواهد زد و شما را در دستان‌ خود خواهد فشرد؛ طاقت‌ بیاورید، طاقت‌ بیاورید تا پرورده‌ شوید.
و کیست‌ که‌ نداند خداوند او را در تنور خود خواهد نشاند؛ این‌ سنت‌ زندگی‌ است. اما زیباتر آن‌ است‌ که‌ با پای‌ خود به‌ تنورش‌ درآیید و بسوزیید، نه‌ از سر بیچارگی‌ و اضطرار، که‌ از سر شوق‌ و اختیار.

پیامبر گفت: صبوری‌ کنید تا نان‌ شوید؛ نانی‌ که‌ زیبنده‌ سفره‌های‌ ملکوت‌ باشد. صبوری‌ کنید تا نان‌ شوید؛ نانی‌ که‌ به‌ مذاق‌ خدا خوش‌ آید.

هزاران‌ سال‌ است‌ که‌ نان‌ در سفره‌ آدمی‌ است‌ تا به‌ یادش‌ آورد قصه‌ خوشه‌های‌ گندم‌ و آسیاب‌ و تنور را... قصه‌ نان‌ پختن، نان‌ قسمت‌ کردن، نان‌ شدن‌ را...

      براى رهایى از ناامیدى و کم کردن فشارهاى روحى راههاى زیر پیشنهاد شده است:

1) در کارهاى خود به خدا توکل کنید.

در قرآن آمده است که :

      اغلب آثارى که براى خوف برشمردیم، وقتى پدید مى‏آیند که خوف و رجاء با هم در دل بنده جمع باشد. در نتیجه مى‏توان رجاء را نیز بخشى از علت آنها معرفى کرد. ولى مهم‏ترین اثر مشترک خوف و رجاء عمل است. این اثر چنان مهم است که هر کس مدعى رجاء یا خوف شود و این اثر در او پدیدار نشود ادعایش نادرست است.

     امیرالمؤمنین علی علیه السلام در نهج ‏البلاغه مى‏فرمایند: به گمان خود دعوى دارد که به خدا امیدوار است. به خداوند بزرگ و بلند مرتبه، که دورغ گوید، پس چرا امیدوارى او در کردارش پدیدار نیست؟ هر که امیدوار است امید او در کردارش آشکار است.

     از امام صادق علیه السلام نیز روایت شده است: کسى که امید چیزى را دارد براى آن مى‏کوشد و کسى از چیزى مى‏هراسد از آن مى‏گریزد.

      کسى که امید به رحمت و مغفرت خدا دارد، بخشایش گناهان را امید مى‏برد و حتى امیدوار است که خداوند سیئات او را به حسنات بدل کند. او پروردگار مهربان را کریم العفو مى‏شناسد. کریم العفو خداوندى است که در او کرامت و بزرگوارى افزون بر بخشایش گناهان، خطاى خطاکاران را در شمار کارهاى نیک قرار مى‏دهد و کاستى ‏هاى بندگان را براى رسیدن به مقامات بلند جبران مى‏نماید.

     در خاتمه باید بر این نکته تأکید کرد که هیچ یک از خوف و رجاء نباید به میزانى باشند که آثار مثبت آنها از میان برود.