اغلب آثارى که براى خوف برشمردیم، وقتى پدید مى‏آیند که خوف و رجاء با هم در دل بنده جمع باشد. در نتیجه مى‏توان رجاء را نیز بخشى از علت آنها معرفى کرد. ولى مهم‏ترین اثر مشترک خوف و رجاء عمل است. این اثر چنان مهم است که هر کس مدعى رجاء یا خوف شود و این اثر در او پدیدار نشود ادعایش نادرست است.

     امیرالمؤمنین علی علیه السلام در نهج ‏البلاغه مى‏فرمایند: به گمان خود دعوى دارد که به خدا امیدوار است. به خداوند بزرگ و بلند مرتبه، که دورغ گوید، پس چرا امیدوارى او در کردارش پدیدار نیست؟ هر که امیدوار است امید او در کردارش آشکار است.

     از امام صادق علیه السلام نیز روایت شده است: کسى که امید چیزى را دارد براى آن مى‏کوشد و کسى از چیزى مى‏هراسد از آن مى‏گریزد.

      کسى که امید به رحمت و مغفرت خدا دارد، بخشایش گناهان را امید مى‏برد و حتى امیدوار است که خداوند سیئات او را به حسنات بدل کند. او پروردگار مهربان را کریم العفو مى‏شناسد. کریم العفو خداوندى است که در او کرامت و بزرگوارى افزون بر بخشایش گناهان، خطاى خطاکاران را در شمار کارهاى نیک قرار مى‏دهد و کاستى ‏هاى بندگان را براى رسیدن به مقامات بلند جبران مى‏نماید.

     در خاتمه باید بر این نکته تأکید کرد که هیچ یک از خوف و رجاء نباید به میزانى باشند که آثار مثبت آنها از میان برود.